Rozdział 15. - Jadłeś ostatnio ananasy?

Drogi pamiętniku. Przepraszam, że znowu Cię zaniedbałem. Miałem ostatnio zbyt wiele rzeczy na głowie. Jedną z nich, a właściwie tą najważniejszą i zajmującą najwięcej czasu, jest opiekowanie się Lukiem. Kto to Luke, zapytasz? Dzieciak, którego całkiem niedawno, znalazłem na ulicy. Może znalazłem to nie właściwie słowo...po prostu ktoś porzucił go, albo może on sam uciekł z domu...a ja przygarnąłem go pod nasz dach. Nie mam pojęcia, w jakich okolicznościach ten malec znalazł się wtedy cały zapłakany w tych krzakach, ale mam ogromną nadzieję, że niebawem się tego dowiem. 

Opiekowanie się Lukiem bardzo zbliżyło mnie do Louisa. Uwielbiam się wspólnie z nim opiekować tym uroczym maluchem. Pożegnanie z nim może być ciężkie.

Ale nie o tym chciałem napisać.

Dzisiejszy dzień jest tylko mój i Louisa. Tak. Oddaliśmy Luke pod opiekę niezawodnego Dadiego Liama. Co my byśmy bez niego zrobili? Ten chłopak jest niezastąpiony. 

Czuję, że ten dzień będzie wyjątkowy i że zdarzy się coś nieoczekiwanego. Chcę go spędzić jak najlepiej. Nie wiadomo, kiedy znów będziemy mięli czas tylko dla siebie. 

Jeżeli coś się wydarzy to na pewno wrócę i opiszę to tutaj. A tymczasem, za chwilę muszę wychodzić, więc kończę. Do napisania.

Zamknąłem pamiętnik i schowałem go w moje sekretne miejsce. Usłyszałem wtedy dźwięk otwierających się drzwi. Siedziałem do nich tyłem, na obrotowym krześle i nawet nie musiałem się obracać, żeby wiedzieć, że tam był Louis. Zapach jego wody po goleniu, rozniósł się w mgnieniu oka po całym pomieszczeniu. Wziąłem głęboki oddech, żeby bardziej go poczuć. 

Lou zaczął zbliżać się w moim kierunku. Wywnioskowałem to po dźwięku cichego szurania papciami o podłogę. Poczułem za chwilę, jak jego dłonie dotykają moich ramion. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Lou oparł się na mnie na chwilę. Zamknąłem oczy, a on oplótł ręce wokół mojej szyi i obdarował mnie soczystym buziakiem w policzek.

- Jesteś gotowy do wyjścia? - zapytał i przygryzł płatek mojego ucha.

- Yhym... - wymamrotałem.

Louis dokładnie wiedział, że wymiękam przy tej pieszczocie, więc nie mógł spodziewać się bardziej rozbudowanej odpowiedzi.

Obrócił mnie w swoją stronę i usiadł na mnie okrakiem. Spojrzał na mnie z cwaniackim uśmieszkiem i odgarnął niesforny kosmyk włosów, który opadł na moje czoło. Ujął moją twarz w dłonie i przybliżył się tak, że czułem jego słodki oddech na moich ustach. Już po chwili, złączyliśmy się w pocałunku. Najpierw był on delikatny, ale z czasem stał się namiętny. Czułem jak miękną mi kolana. Lou wkładał wiele uczucia w każdy pocałunek, którym mnie obdarowywał. Każdy z nich miał w sobie coś wspaniałego i był niepowtarzalny.

Moglibyśmy tak w nieskończoność, ale przyszedł czas, żeby wreszcie ruszyć się z domu. Zeszliśmy na dół i zatrzymaliśmy się w korytarzu. Lou jeszcze przed wyjściem, stanął przed lustrem i poprawił fryzurę oraz pomógł mi nałożyć płaszcz. Z wielkimi uśmiechami na twarzach, wyszliśmy na zewnątrz. Chyba obydwoje czuliśmy, że to będzie udany dzień. Nawet pogoda nam dopisywała. Słońce wyglądało zza chmur i otulało nasz twarze delikatnym ciepłem.

Szliśmy wzdłuż alejki, na której nie można było spotkać zbyt wielu ludzi. Korzystając z okazji, przybliżyłem się bardziej do Lou i lekko otarłem się o niego ramieniem. Zacząłem na oślep szukać jego dłoni. Nie musiałem nawet tego robić, bo on znalazł moją i splótł nasze palce. Kątem oka, widziałem, że uśmiecha się pod nosem. Ja też mimowolnie się uśmiechnąłem. Jeszcze nigdy publicznie, nie trzymaliśmy się za ręce. Obawialiśmy się tego, co pomyślą o nas ludzie. Myślę jednak, że to już wcale nie ma znaczenia. Nie mam zamiaru ograniczać się przez to, że inni nie są tolerancyjni. 

Weszliśmy wreszcie na jedną z głównych ulic Londynu. Ludzie wlepiali w nas wzrok i mierzyli nas spojrzeniami. Czułem się trochę skrępowany i zdenerwowany, ale gdy tylko spojrzałem na rozpromienioną i szczęśliwą twarz Lou, wszystko inne przestało mieć znaczenie. Szedłem teraz z podniesioną głową, oznajmiając tym gestem wszystkim, że cholernie kocham mężczyznę, który jest u mego boku i wcale się tego nie wstydzę. Miłość to miłość. Nie ważne czy jest między chłopakiem i dziewczyną czy chłopakiem i chłopakiem. Tak trudno to zrozumieć?

Po drodze wstąpiliśmy do sklepu ze słodyczami. Louis uwielbiał wszelkiego rodzaju łakocie. Zobaczył przy kasie wielkie, kolorowe lizaki i zapragnął zakupić jeden z nich. Uważałem, że jesteśmy chyba na to trochę za starzy, ale gdy spojrzał na mnie tym swoim błagalnym wzrokiem, po prostu nie mogłem mu odmówić. Jemu się nie da odmawiać.

Z perspektywy innych to musiało na prawdę śmiesznie wyglądać. Para gejów trzymająca za jedną rękę swojego partnera, a w drugiej trzymająca wielkie kolorowe lizaki. Nie ważne. To miał być nasz dzień i mieliśmy go przeżyć tak jak nam się podoba. Bez żadnych ograniczeń.

Kierowaliśmy się na London Eye. Tak. To właśnie było celem naszej dzisiejszej podróży. Nigdy nie byliśmy tam razem i teraz przyszedł czas, żeby to zmienić.

Po spacerze po parku, który trwał długo, ale czas tak szybko razem nam minął, że wydawał się być krótki, dotarliśmy wreszcie pod London Eye. Kupiliśmy bilety i stanęliśmy jak wszyscy w kolejce. Oczywiście nie obyło się bez przeszywających nas na wylot, spojrzeń innych ludzi. Staraliśmy się wcale nie zwracać na nie uwagi i nie szczędziliśmy sobie czułości.

Po długim czekaniu, wreszcie przyszła nasza kolej. Wsiedliśmy do środka, a gdy tylko zamknęły się drzwi, koło ruszyło. Było dość wolne, ale dzięki temu mieliśmy więcej czasu sam na sam i dokładnie mogliśmy przyglądać się pięknemu krajobrazowi, który nas otaczał. Siedziałem na przeciwko Lou i zaczęła przeszkadzać mi ta odległość między nami, więc szybko zająłem wolne miejsce, obok niego. Posłałem mu promienny uśmiech, na co odpowiedział tym samym i położyłem mu głowę na ramieniu. Po chwili poczułem jak mnie przytula. Czułem się taki bezpieczny. Mógłbym spędzić całe życie w jego ramionach.

Po jakimś czasie, znaleźliśmy się wreszcie na samej górze koła. Stąd dopiero był niesamowity widok, a zachód słońca jeszcze dodawał temu wszystkiemu większego uroku. 

Spojrzałem głęboko, w cudowne, niebieskie oczy Louisa i przybliżyłem powoli swoje usta do jego. Gdy byliśmy zaledwie centymetr od pocałunku, coś niesamowicie mocno nami szarpnęło. Prawie wylądowaliśmy na podłodze. 

Zdezorientowani, spojrzeliśmy w dół przez okna i okazało się, że diabelski młyn stanął i że prawdopodobnie wystąpiła jakaś awaria.

- A myślałem, że takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach. - zażartował Lou.

Najwidoczniej, wcale nie przejął się faktem, że utknęliśmy tutaj na nie wiadomo ile. Ja trochę się bałem. Nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć. Jednak obecność Louisa mnie uspokajała.

- Myślisz, że długo zajmie im naprawienie tej awarii? - zapytałem lekko drżącym głosem.

- Nie mam zielonego pojęcia. - rozłożył bezradnie ręce. - Ale nie martw się. Na pewno uda nam się jakoś wypełnić ten czas. - puścił mi oczko i posłał to jednoznaczne, cwaniackie spojrzenie.

I już wtedy dokładnie wiedziałem o co mu chodzi. Nie wierzę, że chciał to zrobić teraz...tutaj...on jest szalony.

Bez zbędnych pytań, popchnął mnie na siedzenie i przyssał się do moich ust. Ledwo mogłem złapać oddech. Wsunął ręce pod płaszcz, który miałem na sobie i zaczął powoli rozpinać koszulę. Z każdym odpiętym guzikiem, czułem, że ciśnienie w moich bokserkach rośnie. Gdy już pozbawił mnie tej części garderoby, zaczął delikatnie muskać mój tors, schodząc coraz niżej i niżej. Poczułem, że w moim podbrzuszu rozlewa się coraz więcej przyjemnego ciepła. Lou właściwie nie zrobił jeszcze niczego konkretnego, a ja czułem, że moja ciało już wariuje. Ten chłopak sprawia, że odchodzę od zmysłów. 

Lou zostawił na moim brzuchu kilka malinek i zaczął dobierać się do paska, którego dość szybko się pozbył i guzika od spodni, z którego rozpięciem również nie miał najmniejszego problemu. Spojrzałem na niego błagalnym wzrokiem, bo czułem, że robię się już niemiłosiernie twardy. Chciałem, żeby jak najszybciej ulżył mi w cierpieniu. Jemu jednak wcale się nie spieszyło. Chwycił zamek od mojego rozporka zębami i zaczął powoli go rozpinać. Zsunął mi jeszcze spodnie do kostek i wtedy dopiero ujrzał jak twardy byłem. Mój członek aż prosił się o to, żeby ktoś wyjął go i porządnie wytrzepał. Lou całował i lizał go przez bokserki. Wplotłem ręce w jego włosy i tylko czekałem na moment, aż wreszcie go wyciągnie i zrobi mi tak dobrze, że nie będę wiedział, co się wokół mnie dzieje.

Trochę to potrwało, ale doczekałem się. Jednym ruchem zsunął moje bokserki i teraz ujrzał mojego penisa w całej okazałości, który od dłuższego czasu stał maksymalnie na baczność.

Oblizał apetycznie usta i spojrzał na mnie z łobuzerskim uśmieszkiem. Najpierw złapał go u samej podstawy i zaczął wykonywać powolne ruchy w górę i w dół. Pojękiwałem cicho. Czułem, że w głowie zaczyna mi wirować i nie mogłem myśleć o niczym innym, jak tylko o przyjemności, która właśnie fundował mi Lou.

Chłopak zaczął wykonywać szybsze ruchy, a mój oddech stawał się coraz bardziej płytki. Nie wiem jak on to robi, ale jest lepszy w te klocki niż nie jedna dziewczyna. 

Myślałem, że już lepiej być nie może, ale Lou włożył główkę mojego penisa do ust. Jęknąłem głośno, gdy poczułem jego ciepły język, który zwinnie poruszał się po tym najczulszym miejscu. Połączył dogadzanie mi ręką z obciąganiem ustami i czułem się jak w niebie. Trzymałem go za włosy i nadawałem tępo, które mi odpowiadało. On poddawał się temu bez żadnego oporu. 

Nagle poczułem, że całego mojego penisa otula dziwne ciepło. Spojrzałem w dół, a Louis wziął go CAŁEGO do ust. Nie podejrzewałem, że tak potrafi. To było jedno z najprzyjemniejszych uczuć, jakiego doświadczyłem.

Lou wrócił do obciągania mi ustami. Z każdą minutą zwiększał tępo, a ja czułem, że jestem coraz bliżej wielkiego finału. Ten chłopak na prawdę nie musi wiele robić, żeby doprowadzić do tego. 

Rozłożyłem się wygodnie na siedzeniu i moje biodra powędrowały nieco w górę. Czułem, że mój członek pulsuje. Louis też to czuł, więc zwiększył tępo.

- Jezu, Lou, nie przestawaj, boże, dochodzę, ahhhhhhhhhhh. - wyjęczałem, a biały płyn wytrysnął wprost do ust Louisa, który połknął dokładnie każdą kroplę mojej spermy.

- Jadłeś ostatnio ananasy? - zapytał.

- Owszem, a czemu pytasz? - zdziwiło mnie pytanie, Lou, które chyba było trochę nie na miejscu.

- Masz słodką spermę. - oblizał usta i zachichotał.

Zrobiłem się cały czerwony. Na co Lou zareagował głośnym: Awww i usiadł obok, obejmując mnie ramieniem.

Pomyślałem, że teraz czas na to, żeby odwdzięczyć się Louisowi, za kawał dobrej roboty, którą przed chwilą wykonał. Ubrałem się więc i zacząłem całować Louisa, jednocześnie masując jego członka, który jak wyczułem, też był już dość twardy. Gdy miałem właśnie rozpiąć jego rozporek, poczuliśmy podobne szarpnięcie, co kilkadziesiąt minut temu. Spojrzeliśmy przez okno i okazało się, że London Eye wreszcie ruszyło.

Dlaczego akurat teraz?

- Chyba nie będzie mi dane dokończyć tego, co zacząłem. - powiedziałem smutno.

- Nie szkodzi. Zrobisz to w domu. - puścił mi oczko.

To była całkiem kusząca propozycja, z której na pewno skorzystam, kiedy tylko znajdziemy się w naszym gniazdku.

Gdy skończyła się nasza przejażdżka na London Eye, czym prędzej pokierowaliśmy się w stronę domu. To nieprawdopodobne, jak szybko udało nam się do niego dotrzeć. 

Kiedy tylko przekroczyliśmy próg drzwi, rzuciłem się na Louisa i obdarowałem go namiętnym pocałunkiem. On wskoczył na mnie i oplótł nogi wokół mojego pasa. Zaniosłem go do sypialni i położyłem na łóżku. Byłem na niego tak napalony, że od razu zdjąłem z niego koszulę, spodnie i bokserki. Jego członek już prawie maksymalnie stał. Bez zbędnych pytań, wziąłem się za obciąganie. Starałem się robić to najlepiej jak potrafiłem, a jęki Lou tylko utwierdzały mnie w tym, że dobrze mi idzie. Podczas pieszczenia go, zauważyłem na stole wielkiego ogórka. Przez myśl przeszedł mi dziwny pomysł i zastanawiałem się czy Lou by się na niego zgodził. 

- Wypnij się. - rozkazałem.

Lou spojrzał na mnie przerażonym i pytającym wzrokiem. 

- Co chcesz zrobić? - zapytał i wykonał niepewnie moje polecenie.

Nie odpowiedziałem. Wstałem i sięgnąłem po ogórka, który leżał na stoliku. Wróciłem za miejsce obok Louisa i pomachałem mu warzywem przed twarzą.

- Na prawdę? - zapytał z niedowierzaniem.

- Jeśli chcesz. - delikatnie wodziłem ogórkiem, wokół wejścia Louisa.

Lou zamilknął na chwilę. Chyba zastanawiał się nad moją propozycją. Nie potrwało to jednak długo.

- Zrób to. - wymamrotał tak cicho, że prawie tego nie usłyszałem.

Pod łóżkiem zawsze chowałem różne intymne żele, oliwki i tego typu rzeczy, więc wyciągnąłem jedno z nich i starannie nasmarowałem ogórka i wejście Louisa. Gdy tylko dotknąłem go w tamtych okolicach, wzdrygnął i wykrzywił się.

- Coś nie tak? - zapytałem.

- Wszystko w porządku. - zapewnił, ale po jego minie, widziałem, że nie czuje się komfortowo.

Kontynuowałem więc powoli realizację mojego pomysłu. Przyłożyłem ogórka do jego odbytu i bardzo powoli zacząłem wpychać do do środka. Nie szło mi to zbyt dobrze, bo Lou był spięty i za cholerę nie chciał wpuścić mnie do środka. Zacząłem więc całować go po szyi i po karku, żeby się rozluźnił. Tak, jak myślałem, to pomogło. Wykorzystałem moment jego nieuwagi i wepchnąłem warzywo mniej więcej do połowy. Lou jęknął, ale nie byłem pewien czy z rozkoszy czy z bólu. 

- Rozluźnij się. - wydyszałem mu do ucha.

Zacząłem powoli wykonywać ruchy ogórkiem. Z każdą chwilą szło mi to coraz łatwiej, bo Louis zaczął wyraźnie się rozluźniać i czerpać przyjemność z tego, co właśnie robiłem. Postanowiłem przybrać inny kąt wkładania i to był dobry pomysł, bo jęki Lou nasiliły się. Nie wiem, gdzie trafiłem, ale to był chyba dobry punkt.

Działałem ręką coraz szybciej i wsłuchiwałem się w dźwięki wydawane przez Lou i w jego coraz płytszy oddech. Przez samo to zacząłem robić się twardy, ale musiałem opanować swoje emocje. Teraz to ja miałem ulżyć Louisowi w cierpieniu.

Do tego wszystkiego, dołączyłem jeszcze obciąganie mu ręką i widziałem po wyrazie jego twarzy, że jest mu cholernie dobrze. Byłem zadowolony, że to dzięki mnie Lou odczuwa taką przyjemność. 

W końcu zbliżał się finał. Jęki Lou były już na prawdę głośne, a jego biodra zaczęły wyginać się i drżeć. Pod sam koniec, jeszcze maksymalnie przyspieszyłem ruchy i poczułem, jak ciepła ciecz, otula moją dłoń. Lou opadł wyczerpany na łóżko, a ja zlizałem dokładnie, z każdego palca, jego spermę.

- Ty chyba też jadałeś ostatnio ananasy. - wyszeptałem mu do ucha, na co on odpowiedział cichym chichotem.

Tak jak podejrzewałem, ten dzień był bardzo udany. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziliśmy czas w tak miły sposób. Jednak przez opiekowanie się dzieckiem, omija nas wiele rzeczy. To chyba niedługo powinno się zmienić. Chociaż właściwie nie wiem, czy chcę, żeby się zmieniło.

 

Po cholernie długiej nieobecności, doczekaliście się wreszcie rozdziału. ;)

Wyszłam z wprawy w pisaniu, więc nie jest zbyt dobry, ani zbyt długi, ale cieszę się, że wreszcie udało mi się tutaj coś dodać.

Wiem, że możecie pomyśleć, że was olewałam, ale właściwie to nie miałam czasu ani weny, żeby coś tutaj napisać. Pod koniec roku poprawiałam oceny i zaczęłam się też zajmować moim prywatnym życiem, które ostatnimi czasy bardzo zaniedbałam.

Właśnie wczoraj pokłóciłam się z moim bf. Byłam wściekła i smutna, a gdy jestem w takim nastroju to przeważnie mam ochotę pisać, żeby choć na chwilę uciec od rzeczywistości i od problemów. Dzięki temu właśnie, udało mi się stworzyć ten rozdział. Dostałam niesamowitego przypływu weny, więc postanowiłam to jak najlepiej wykorzystać. Pech chciał, że gdy skończyłam rozdział i praktycznie miałam go już zapisywać, zabrakło na chwilę prądu w całym, moim bloku i calutki rozdział, poszedł się jebać. Nieodwracalnie straciłam 4 bezcenne godziny moich wakacji. Dosłownie położyłam się na ziemi i zaczęłam ryczeć. Byłam podwójnie wściekła. Gdy jednak ochłonęłam, postanowiłam, że zarwę nockę, żeby odtworzyć ten rozdział. Wypiłam 3 kawy i do 4 nad ranem siedziałam i ponownie pisałam dla was ten rozdział. Nie chciałam was znowu zawieść.

Mimo wszystko mam nadzieję, że nie jest on taki zły. Wiem, że lubicie zboczone scenki, więc dałam wam to czego chcecie. ;D

Pewnie zapytacie, kiedy będzie następny rozdział...

Nie mam pojęcia, serio. Nie wiem, kiedy znów złapie mnie taka wena. Po za tym, tych wakacji nie mam zamiaru spędzić przed komputerem.

Zastanawiam się w ogóle, czy ktoś jeszcze chce czytać to opowiadanie, czy ktoś odwiedza tego bloga, czeka na rozdziały, mam dla kogo pisać?

I rozdział dedykuję, mojej kochanej Monice, która cholernie nie mogła doczekać się, aż go wreszcie napiszę i opublikuję. Love ya, baby. <3

I chciałam jeszcze podziękować pewnej mojej czytelniczce o nicku "Lulo".  Nie mam pojęcia czemu, ale po przeczytaniu Twojego komentarza, pod moją ostatnią notką, nabrałam jeszcze większej chęci do napisania rozdziału. Dziękuję za wyrozumiałość. :)

Jeżeli macie jakieś pytania to zadawajcie je tu. ->  KLIK

Followujcie mnie też na Twitterze. -> KLIK

Do następnego rozdziału, który mam nadzieję, kiedyś się pojawi.

Pozdrawiam. ♥