Rozdział 14. - Rozumiem, że się kochacie, rozumiem nawet, że miłość dwóch chłopców jest możliwa, ale nie rozumiem, dlaczego robicie to publicznie.

Nie wspominałem o tym wcześniej, ale stan Fizzy jest już w normie. Praktycznie całkiem wyzdrowiała i nie ma prawie żadnych, bardzo widocznych śladów po tym przykrym wydarzeniu. Z tego, co mówiła mama Louisa, z jej psychiką też jak na razie jest wszystko w porządku. Chociaż ten problem mamy z głowy. Została jeszcze tylko kwestia Luka.

Był weekend, więc to ja postanowiłem opiekować się dzisiaj małym. We wszystkie dni szkolne, robił to Louis. Chciałbym go trochę odciążyć. Przecież w końcu to ja znalazłem Luka. Wypadałoby nie zwalać wszystkich obowiązków, związanych z nim, na Lou. 

Obudziłem się nieco wcześniej, żeby przygotować śniadanie. Przeważnie to Louis gotował, ale jak już wspominałem, chcę mu pomóc. Nie jestem jakimś fenomenalnym kucharzem, ale starałem się najbardziej jak potrafiłem. 

Gdy udało mi się przygotować zapiekankę, która moim zdaniem była całkiem zjadliwa, poszedłem do pokoju, w którym znajdował się Luke. Wyglądał tak uroczo, gdy spał. Nie miałem serca go budzić, ale nie po to męczyłem się w kuchni, żeby teraz moja ciężka praca się zmarnowała.

Usiadłem, obok niego na łóżku, odkryłem z niego kołdrę i zacząłem lekko go szturchać.

- Obudź się, mały. - wyszeptałem mu do ucha.

- Jeszcze 5 minut, mamo. - zaczął machać ręką przed moją twarzą i perfidnie włożył mi palec w oko.

Syknąłem z bólu i potarłem bolące miejsce, co jeszcze pogorszyło sprawę. Łzy ciekły po moim policzku, a ja nie mogłem tego zahamować. Znalazłem w szafce nocnej chusteczkę, przyłożyłem ją do oka i ponownie zacząłem szturchać Luka, żeby się obudził. Tym razem jednak byłem w bezpiecznego odległości od niego.

Po wielkich męczarniach, udało mi się wreszcie wynieść tego małego człowieczka z sypialni. Ciągnąłem go prawie po ziemi, bo był jeszcze zaspany, ale to nie ważne. Ważne było to, że moja zajebista zapiekanka stygła.

Właściwie to było jeszcze wcześnie, więc nie miałem zamiaru budzić Louisa. Stwierdziłem, że należny mu się dłuższy odpoczynek po tym jak przez cały tydzień, tak wytrwale opiekował się Lukiem. Nie wyglądało, jakby robił to z obowiązku, albo dlatego, że było mu żal Luka. Na prawdę cieszył się, pomagając i bawiąc się z tym dzieciakiem. On na prawdę kochał dzieci. To chyba jednak nic dziwnego, skoro dorastał w otoczeniu czterech młodszych sióstr. Pewnie musiał pomagać mamie w opiece nad nimi. Wyszło mu to jednak jak najbardziej na dobre. Będzie kiedyś niesamowitym tatą. Takim, o jakim marzy każde dziecko.

- Gdzie Louis? - zapytał Luke, mając pełną buzię od zapiekanki.

- Po pierwsze nie mów z pełnymi ustami. - pouczyłem go. - A po drugie, Louis śpi. 

Luke starannie zmielił wszystko, co miał w buzi, wziął oddech i przemówił:

- Lubię go, wiesz? - wyszczerzył się w moją stronę. - Jest bardzo miły.

- Owszem. - pokiwałem głową. - I myślę, że on też Cię lubi. - pogłaskałem go po włosach.

- Mnie się nie da nie lubić. - wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się cwaniacko.

Przewróciłem tylko oczami w odpowiedzi, ale chłopak miał racje. Nie dało się go nie lubić. Był na prawdę uroczym i niezwykle pociesznym dzieckiem. Wprowadzał w naszym domu taką rodzinną atmosferę. Wcześniej byliśmy tylko ja i Louis, sami. Nie mówię, że mi to przeszkadzało, bo nie musieliśmy wtedy w żaden sposób się ograniczać i mogliśmy robić co tylko nam się żywnie podobało, ale jednak, gdy dziecko jest w domu, jest zupełnie inaczej. Czuję, jakbyśmy tworzyli z Louisem prawdziwą rodzinę. To głupie, bo jesteśmy przecież jeszcze dziećmi (no właściwie to ja jestem) i nie powinniśmy myśleć o takich sprawach. Mi jednak ciągle chodziły po głowie pewne rzeczy. Jak by to były, gdybyśmy mieli dziecko? Nasze, własne dziecko. Jak nasi przyjaciele by to odebrali? Jak w ogóle ludzie odebrali to, że para gejów ma dziecko? Czy byłoby ono przy nas szczęśliwe? Czy nie narazilibyśmy go na kpiny ze strony rówieśników? Czy podołalibyśmy takiemu zadaniu, jak bycie rodzicem?

Gdyby nie Luke, to jestem pewien, że te myśli w ogóle nie pojawiłyby się w mojej głowie. Jednak ten malec, skłonił mnie do takich przemyśleń. Może wyjeżdżam za daleko w przyszłość, ale chciałbym kiedyś stworzyć z Louisem prawdziwą rodzinę.

- Wiesz, Harry... - zaczął nieśmiało Luke. - Myślę, że pasujecie do siebie, pomimo tego, że oboje jesteście chłopcami. - pogłaskał mnie swoją małą dłonią, po przedramieniu. 

Uśmiechnąłem się niezręcznie w odpowiedzi na to.

Zdziwiło mnie wyznanie Luka. Wydawało mi się, że on tego nie rozumie. Widocznie musiał nad tym myśleć, skoro doszedł do takich wniosków. Ten dzieciak jest zbyt bystry.

Temat nam się skończył, więc teraz w kuchni było cicho i dało się słyszeć jedynie chrupanie, konsumowanej przez nas zapiekanki. Luke jadł ją z wielkim smakiem, a gdy skończył aż oblizał dokładnie wszystkie palce i poklepał się po brzuchu.

- To było pyszne. - powiedział.

- Starałem się. - odpowiedziałem i moją uwagę przykuł dźwięk szurania papciami, dochodzący zza drzwi.

Wiedziałem, że tak szura tylko Louis. Po chwili drzwi się otworzyły, a w nich stanął mój mężczyzna. Przeciągnął się leniwie i ziewnął głośno.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? - zwrócił się do mnie.

- Chciałem, żebyś wypoczął. Należy Ci się. - obdarowałem go czułym uśmiechem.

Nic nie odpowiedział. Ślamazarnie podszedł do stołu, przy którym jedliśmy i zajął miejsce na jednym z krzeseł, które znajdowało się na przeciwko nas.

- Louis! - Luke zawył radośnie, zeskoczył z krzesła, obiegł stół i przytulił się do nogi Louisa.

- Hey, młody. - Lou uśmiechnął się uroczo i posadził chłopca na swoich kolanach, a potem pocałował go we włosy.

Mały cieszył się od ucha do ucha i co chwilę spoglądał na Louisa, posyłając mu pełne radości spojrzenia.

Muszę przyznać, że przez ten widok, w moim sercu rozlewało się niesamowite ciepło. Oparłem głowę na ręce i przyglądałem się temu cudownemu obrazowi, z rozmarzonym wzrokiem. Widać było, że przez tak krótki czas, wytworzyła się między nimi magiczna więź. Z jednej strony to było dobre, ale z drugiej, ciężko będzie pożegnać się z Lukiem, gdy już odnajdą się jego rodzice. Policja złapała jakiś trop. Podążają nim i mamy nadzieję, że wreszcie dojdą do prawdy i znajdziemy odpowiedzi na wszystkie nasze pytania, dotyczące tego malca.

- Gotowałeś? - Louis zburzył moje myśli i wyglądało, jakby wyczuł zapach zapiekanki.

- Tak. - podrapałem się po karku. - Chcesz spróbować? - wskazałem na tacę, na której znajdowało się przygotowane przeze mnie danie.

- Oczywiście! - powiedział radośnie, a ja podałem mu posiłek.

Mimo, że było już zimne, widać, że mu smakowało. Ucieszył mnie ten fakt. Nie było mu jednak dane, w spokoju go dokończyć, bo Doris niespodziewanie wskoczyła na kuchenny blat, po czym przeskoczyła z niego na stół i wylądowała wprost, w talerzu z posiłkiem Louisa. Mały Luke, tak się przestraszył, że aż zeskoczył z kolan Louisa i powędrował z powrotem na miejsce obok mnie.

- Doris! - wrzasnął Lou. - Co ty najlepszego zrobiłaś? - zmierzył wzrokiem swoją zmasakrowaną zapiekankę. - Przez Ciebie będę głodny. - wziął ją na ręce i spojrzał na nią z udawanym fochem. 

W odpowiedzi dostał ciche "miał, miał", które wydawałoby się, jakby miało znaczyć przepraszam. Po chwili jednak, gdy kotka zaczęła mu się wyrywać i podrapała go po ramieniu, stwierdziłem, że to chyba było tylko ostrzeżenie przed tym, co miała zamiar zrobić. Lou zdenerwował się i wywalił ją za drzwi od kuchni. Usiadł z powrotem na krześle i skrzyżował ręce na piersiach.

- Zaczynam żałować, że Ci ją kupiłem. - wymamrotał.

W odpowiedzi na to, tylko zachichotałem i Luke również. Mimo, że bardzo się psociła i czasami oszpecała mojego Louisa to i tak ją uwielbiałem. W końcu nie dość, że jestem miłośnikiem kotów to jeszcze była ona prezentem od niego. To wynagradzało mi wszystkie szkody, które wyrządzała w naszym domu.  

Po posiłku, właściwie nie wiedzieliśmy, jakie zajęcie sobie znaleźć. Usiedliśmy w salonie i zrobiliśmy burzę mózgów. Padały różne propozycje, ale żadna z nich nie odpowiadała całej naszej trójce. Średni wychodziło nam dogadywanie się w tej kwestii. 

Podczas zażartej kłótni Louisa i Luka, na temat tego, który kucyk pony jest tym najlepszym, usłyszałem dzwonek do drzwi. Podniosłem się niechętnie z kanapy, założyłem na nogi papcie, ubrałem jakieś pierwsze lepsze spodnie, bo paradowałem od rana w samych bokserkach (gdyby nie Luke to pewnie biegałbym nago) i doszedłem wreszcie do drzwi, żeby je otworzyć.

- Heey! - przywitał mnie uściskiem, Liam.

Spojrzałem na niego pytającym wzrokiem.

- Myślałem, że bardziej ucieszysz się na mój widok. - westchnął. - Wpadliśmy was odwiedzić. 

- Wpadliśmy?

Nie zdążyłem jeszcze dokończyć mojego pytania, a zza pleców Liama wyłonili się Niall, Zayn, Emily i Carmen.

- Chyba nie masz nic przeciwko? - upewniał się Liam.

Rozłożyłem bezradnie ręce i skinąłem głową na znak, że mają wejść. Właściwie to nie przepadam za niezapowiedzianymi wizytami, ale mogę im wybaczyć ten jeden raz. 

Zaprosiłem wszystkich do salonu, gdzie wciąż trwała kłótnia Louisa i Luka, której przebieg był na prawdę komiczny. Em, od razu, gdy zobaczyła małego, rzuciła się na niego i zaczęła go ściskać. On za bardzo nie wiedział o co jej chodzi, ale żeby nie było jej przykro, to także ją przytulił.

- Jest uroczy! - Emily pogłaskała Luka po włosach. - Kocham dzieci. - mówiła uradowana.

Od razu udało im się znaleźć wspólny język, a tym samym odwiodła go też od kłótni z Louisem. Szatyn usiadł więc na boku kanapy, na której się znajdowałem i dołączył się do naszej konwersacji.

Rozmawialiśmy właściwie o Luku i o tym, że Louis nie powinien opuszczać tylu dni w szkole. Tommo mówił jednak, że będzie to robił, dopóki nie znajdą się rodzice Luka. Dlaczego on był taki uparty?

Nasze tematy po jakimś czasie, zaczęły krążyć niebezpiecznie blisko, mojej relacji z Louisem. Byłem lekko zmieszany, bo nie wiedziałem, co mam mówić i robić. Nie przedyskutowałem z Louisem tego, jak i kiedy powiemy o tym naszym przyjaciołom. To była niesamowicie niezręczna sytuacja.

- A więc... - zaczął Liam. - Chcecie nam może coś powiedzieć? - wszyscy zwrócili wzrok w stronę moją i Lou.

Spojrzeliśmy na siebie. Dostrzegłem w jego oczach lekkie zdenerwowanie, ale również jakby chęć powiedzenia im wszystkiego. Właśnie tu i właśnie teraz. Nie byłem pewny czy tak rzeczywiście było, więc czekałem na jego ruch. Posłał mi czułe spojrzenie i dyskretnie pogłaskał mnie po plecach. 

Nasi przyjaciele bacznie nam się przyglądali. Chyba chcieli cokolwiek wyczytać z naszych małych gestów. Louis odnalazł moją rękę, która znajdowała się na moim kolanie i splótł z moimi palcami, swoje.

Ten gest wystarczył, aby wszyscy domyślili się o co chodzi. Zaczęli nam bić brawa i gwizdać. Louis patrzał na mnie z uczuciem, a w jego oczach tańczyły iskierki radości. Chyba był szczęśliwy.

- Gorzko, gorzko! - wrzeszczał Niall.

Za chwilę wszyscy się do niego dołączyli. Wszyscy, oprócz Carmen. Nie wyglądało, jakby bawiła ją ta cała sytuacja i jakby cieszyła się z naszego związku. W pewnym sensie rozumiem jej postawę. Powiedziała mi, że coś do mnie czuje, a wiadomo, że oglądanie osoby, którą się kocha, a ta osoba kocha kogoś innego, nie jest rzeczą przyjemną. Sama jednak mówiła, że wciąż chce przyjaźni, więc mimo wszystko, uważam, że powinna się cieszyć z naszego szczęścia. Wiem, że nie przepada za Louisem, ale powinna go wreszcie zaakceptować. Zresztą Lou powinien zrobić to samo. Przebywamy w swoim towarzystwie mnóstwo czasu, więc czy chcą, czy nie chcą, będą się ze sobą spotykać. A po co być w złych relacjach? Myślę, że gdyby dali sobie szansę to polubiliby się.

Przyjaciele wciąż skandowali to słynne "Gorzko, gorzko!" więc wreszcie, żeby uspokoić tą bandę niewyżytych dzieci, delikatnie pocałowałem Louisa. Nie chcieliśmy za bardzo się rozkręcać, więc skończyliśmy na chwilowym "cmok". Jak już wcześniej wspominałem, miałem na niego taką ochotę, że nie wiem, co mógłbym zrobić, gdybyśmy teraz dłużej się całowali. 

- Cieszę się, że wreszcie nam o tym powiedzieliście. - mówił Zayn. - Pamiętajcie, że jesteśmy przyjaciółmi i nie musimy mieć przed sobą tajemnic. - uśmiechnął się w naszą stronę.

- Pamiętamy. - odpowiedzieliśmy wspólnie z Louisem.

Ucieszył mnie fakt, że nie musimy się już przed nimi ukrywać. W ogóle nie powinniśmy. Od razu trzeba było im wszystko powiedzieć. Ja jednak bałem się ich reakcji. Nie wiedziałem w sumie jak się miał do tego Lou, ale to już chyba nie ważne.

Liam i Emily, wspólnie bawili się z Lukiem. Mały chyba ich polubił, bo podczas przebywania z nimi, z jego twarzy nie znikał wielki uśmiech. Cieszyłem się, że zdobywa nowych przyjaciół, ale nie chciałem też, żeby za bardzo się do nich przywiązywał, bo kiedyś, wreszcie będzie musiał wrócić do swojego domu. A pożegnania bywają ciężkie. Sam próbuję się do niego nie przywiązywać, ale chyba się po prostu nie da. Zbyt kochane z niego dziecko.

Całą niedzielę postanowiliśmy spędzić razem z Lukiem, w parku. To była dobra okazja, żebyśmy pobyli ze sobą trochę czasu. Po za tym mały nalegał, abyśmy go gdzieś zabrali. Nie sposób było mu odmówić, gdy patrzał na ciebie tym błagalnym wzrokiem. 

Dzisiejszy dzień nie należał do najcieplejszych, więc musieliśmy się grubiej ubrać. Emily podarowała dla Luka, kilka rzeczy, które nosił kiedyś jej młodszy brat. W prawdzie były one trochę za duże na niego, ale nie mieliśmy skąd wziąć innych ubrań. Jemu to chyba wcale nie przeszkadzało. Mimo wszystko był uradowany zbliżającym się, wspólnym wyjściem.

W parku właściwie było dość pusto. Co jakiś czas tylko mijaliśmy się z parą starszych ludzi, rodzicami z dziećmi, czy samymi dziećmi. 

Luke wcisnął podczas drogi między nas. Automatycznie nasze spojrzenia, powędrowały na niego. Posłał każdemu z nas wesoły uśmiech, po czym złapał za rękę najpierw Louisa, a potem mnie. Chciałbym iść teraz na przeciwko nas i zobaczyć, jak uroczo wyglądaliśmy. Spojrzenia ludzi w naszym kierunku, nie wydawały się być dość miłe, ale mało nas to obchodziło. Byłem na prawdę szczęśliwy z tą dwójką u mojego boku. Mężczyzna, którego kocham i mały chłopiec, którego z każdym dniem kocham coraz bardziej. To byłoby idealne połączenie, gdyby nie to, że Luke jest właściwie czyimś zaginionym dzieckiem. Z jednej strony bardzo chciałbym, żeby odnaleźli się jego rodzice, a z drugiej chyba zbyt ciężko zniosę rozstanie z nim. Pewnie, że moglibyśmy go odwiedzać, o ile dostalibyśmy na to zgodę, ale to jednak nie to samo, co mieć go pod swoją opieką. Oczywiście, ja nic nie wiem o dzieciach i jestem jeszcze za młody, żeby mieć własne, ale przez niego pomyślałem, że i nawet teraz dałbym radę być rodzicem. Powinienem przestać nad tym tyle rozmyślać i cieszyć się chwilą.

Doszliśmy do małego placu zabaw, na którym panowały pustki. Nie było tam nic oprócz małej piaskownicy, zardzewiałej zjeżdżalni i drabinek, na których brakowało niektórych szczebelków. Luke jednak, od razu, gdy go zobaczył, widocznie się ucieszył. Puścił nasze dłonie i ruszył w jego stronę. 

- Tylko uważaj na siebie! - wykrzyczał Louis, gdy mały zdążył dobiec do piaskownicy.

Zajęliśmy miejsca, na ławce, która znajdowała się najbliżej placu zabaw i obserwowaliśmy, co też takiego wyprawia Luke. Lepił babki z piasku, a potem udawał, że je komuś sprzedaje. Jedną chciał nawet poczęstować mnie, ale nie skorzystałem z tej kuszącej propozycji. Później wszedł na zjeżdżalnie. Louis się przestraszył, więc momentalnie podniósł się z miejsca i pobiegł do Luka. Nie pozwolił mu samemu zjechać. Asekurował go. Nie chciał, żeby stała się mu krzywda, a z dziećmi to nigdy nic nie wiadomo. Małemu po kilku minutach na szczęście przeszła ochota na zjeżdżanie. Teraz jego nowym zadaniem było wykopać w piaskownicy, najgłębszą dziurę, jaką widział świat. Oczywiście dopingowaliśmy go w tym, ale sami nie bardzo chcieliśmy brudzić sobie ręce i mu pomóc. To byłoby dziwne, gdyby ktoś przyłapał nas na bawieniu się w piaskownicy. 

- Przywiązałem się do niego, wiesz? - wymamrotał Lou i zaczął czule gładzić moje udo.

- Ja także. - chwyciłem jego dłoń, która wędrowała teraz po moim ramieniu. - Nie będzie łatwo się z nim rozstać, ale gdzieś tam są jego rodzice, którzy pewnie umierają z tęsknoty za nim. - spojrzałem na niego czule.

- Zastanawiam się tylko nad powodem, dla którego uciekł z domu. - Lou pokiwał głową. - Coś przykrego musiało go tam spotkać, nie sądzisz? 

- To bardzo możliwe, ale jak widzisz nie chce nam o tym opowiedzieć. - westchnąłem.

- A ja nie chcę, żeby wracał, gdzieś, gdzie będzie w jakiś sposób krzywdzony. - Lou przysunął się bliżej mnie i położył głowę na nim ramieniu. 

W odpowiedzi pocałowałem go we włosy i objąłem w pasie. Lubiłem tak po prostu z nim siedzieć i czuć jego bliskość. Nie musiał nawet nic do mnie mówić. Ważne że był. 

- Kocham Cię. - wyszeptałem.

Lou podniósł głowę i spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi tęczówkami.

- Ja Ciebie też. - pocałował mnie delikatnie w usta.

Pogłębiłem pocałunek i wsunąłem dłoń za jego płaszcz. Głaskałem go czule po plecach, a on usiadł mi na kolana i oplótł dłonie wokół mojej szyi. Nasze języki tańczyły zwinnie w naszych ustach. Przyparłem go do siebie jeszcze mocniej, tak, że stykaliśmy się klatkami piersiowymi. Zjechałem powoli ręką z jego pleców na pośladek. Ścisnąłem go lekko i poczułem jak Louis uśmiecha się przez pocałunek. Wplótł palce jednej ręki w moje włosy, a drugą gładził mnie czule po policzku. To był chyba pierwszy raz, gdy obnosiliśmy się ze swoją miłością w miejscu publicznym. Wiadomym było, że ludzi może zgorszyć nasze zachowanie. W tym momencie jednak przestał nas to obchodzić. Wszystko było pięknie, dopóki pewien mały brzdąc nam nie przerwał.

- Ugh! - ten dźwięk brzmiał, jakby ktoś miał za chwile zacząć wymiotować.

Louis odessał się ode mnie i z powrotem zajął miejsce obok. 

Luke spoglądał na nas z obrzydzeniem, a my nie bardzo wiedzieliśmy, co mamy teraz powiedzieć.

- Rozumiem, że się kochacie, rozumiem nawet, że miłość dwóch chłopców jest możliwa, ale nie rozumiem, dlaczego robicie to publicznie. - na jego twarzy pojawił się grymas. - To było...

- Tak, wiem. - przerwałem mu. - Zapomnij, że to widziałeś.

- Po akcji w pokoju Louisa też tak mówiłeś. - skrzyżował ręce na piersiach. - Nigdy więcej, tego przy mnie nie róbcie. - mówił błagalnym tonem. 

Oboje z Louisem wybuchliśmy śmiechem. Oburzenie Luka było zabawne. To nie była chyba aż tak straszna rzecz, by mogła w jakiś sposób oddziaływać na jego psychice. To normalne, że ludzie w publicznych miejscach okazują sobie uczucia. Chociaż, jeśli chodzi tu o parę gejów to jest to przecież niedopuszczalne. Ah, te stereotypy i głupie ludzkie myślenie. 

Niebo zaczęło wyglądać nieprzyjemnie. Pojawiły się na nim ciemne chmury i zaczęło lekko kropić. Postanowiliśmy, że czas już wracać do domu. Nie uśmiechało nam się stać tutaj w deszczu. Luke bardzo nie chciał opuszczać placu zabaw, ale zrobił to po namowach Louisa i po tym jak powiedział, że gdy wrócimy do domu, znajdziemy mu jakieś niezwykle ciekawe zajęcie. 

Gdy znajdowaliśmy się jakiś kilometr od naszego mieszkania, deszcz z minuty na minute był coraz silniejszy, aż w końcu po prostu lało. Louis wziął Luka na ręce i zaczęliśmy biec. Byliśmy już przemoczeni do suchej nitki, więc postanowiliśmy schować się pod jakikolwiek, najbliższy daszek.

Nie było nam do śmiechu, bo byliśmy przemoczeni i było nam zimno. Tylko Luka bawiła obecna sytuacja. Chciał jeszcze wybiec spod dachu i potańczyć sobie w deszczu. Oczywiście nie mogliśmy mu na to pozwolić. Nie chcieliśmy, żeby zachorował przez naszą lekkomyślność. 

Nagle wielki piorun, rozświetlił całe niebo. W oczach Luka momentalnie pojawiły się łzy. Chyba bał się burzy. Wziąłem więc go na ręce i mocno przytuliłem. Za chwilę dało się słyszeć głośny grzmot. Luke zaczął płakać. Nie mogliśmy go w żaden sposób uspokoić. Zasłoniłem mu oczy, a Lou założył mu czapkę na głowę i zatykał jego uszy, żeby nie panikował jeszcze bardziej przez ciągłe grzmoty. Postanowiliśmy, że zostaniemy tutaj, dopóki ta okropna pogoda się trochę nie uspokoi. 

Byłem już zmęczony staniem i trzymaniem małego na rękach, więc usiadłem na ziemi. Louis usiadł obok mnie i oboje, obejmowaliśmy Luka. 

Minęło chyba 30 minut, a burza ustała. Deszcz jeszcze padał, ale już znacznie mniej niż wcześniej. Postanowiliśmy więc nie czekać dłużej i ruszyć w kierunku domu. Powrót był na prawdę wesoły. Bawiliśmy się w zabawę, która polegała na omijaniu kałuży. Wszystko szło świetnie, dopóki Louis nie potknął się o kamień i nie wpadł do jednej z nich. Nie była ona głęboka, ale mimo wszystko nieźle się ubrudził. Pomogłem mu wstać, a Luke nie mógł opanować śmiechu. Przez resztę drogi do domu, cały czas nabijał się z Louisa, a on udawał obrażonego. 

Gdy wyszliśmy zza ostatniego zakrętu i ujrzeliśmy nasze mieszkanie, wszyscy pobiegliśmy w jego kierunku. Zaraz po przekroczeniu progu drzwi, zaczęliśmy zdejmować z siebie mokre ubrania i zamieniać je na suche. Po wykonaniu tej czynności, zjedliśmy kolację i udaliśmy się do salonu, pooglądać jakieś wybrane przez Luka filmy. Zajęło nam to czas do późnej nocy.  

Stwierdzam, że to był na prawdę udany dzień.   

Tak wiem, ten rozdział jest do dupy. Nic się w nim nie dzieje. Blablabla.

Po pierwsze: przepraszam wszystkich, że tak długo nie pisałam. Zastanawiałam się nad porzuceniem tego bloga, z powodu mojej pieprzonej blokady twórczej.  Kilka razy dziennie otwierałam notatnik, w celu napisania czegoś i nie mogłam złożyć nawet jednego sensownego zdania. Załamałam się i stwierdziłam, że po prostu się wypaliłam. Właściwie to dostałam od was tyle niesamowicie wspierających wiadomości, że po prostu musiałam coś dla was napisać. Na prawdę nie chcę was zawieść, ale nie potrafię nic poradzić na to, że jestem taka beznadziejna.

Po drugie: nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział. Nie potrafię tego przewidzieć, bo jeżeli będzie tak jak było przez ostatnie kilka tygodni, to pewnie długo jeszcze nic się tutaj nie pojawi.

Po trzecie: zajęłam się pisaniem zupełnie nowego opowiadania o Larrym. Mam prolog i pięć rozdziałów, jak na razie. Nie publikuję tego nigdzie. Na razie. Jak skończę pisać to opowiadanie i to drugie -> one-direction-infection.blogspto.com (mam nadzieję, że dam radę je dokończyć, a szczerze to czarno to widzę) to wtedy MOŻE zacznę je gdzieś publikować. Nie obiecuję tego jednak, bo jak na razie mój pomysł mi się podoba, a pisanie idzie mi dość gładko, ale nie wiem co będzie potem i nie wiem czy nie załamię się znów po kilkunastu rozdziałach.

Po czwarte: co do Luka, bo to było ostatnio najczęściej zadawane mi pytanie...już wiem, co z nim zrobię. Zdecydowałam się na jeden scenariusz i za kilka rozdziałów mam nadzieję przekonacie się jak to z nim będzie.

Po piąte: już chyba na prawdę nie mam pomysłów na nowe rozdziały. W zanadrzu został mi tylko jeden, który moim zdaniem jest w miarę dobry i zboczony (tak wiem, że to lubicie xd).

Podejrzewam, że pewnie połowa z was nawet nie przeczytała tego, co miałam wam tutaj do powiedzenia, ale to nie ważne. Pewnie połowa już rezygnowała nawet z czytania podczas czytania samego rozdziału.

W każdym razie czekam na wasze opinie w komentarzach. Wiem, że pewnie teraz zjedziecie mnie, że tak spieprzyłam, ale cóż. Starałam się dla was cokolwiek napisać i chociaż trochę ruszyć w przód z tą historią.

Jakieś pytania? ->  KLIK

Pozdrawiam. ♥