Rozdział 13. - To jest taka inna miłość.

Siedzę właśnie na jakże nudnej lekcji historii i udaję, że słucham tego, co mówi nauczycielka. W rzeczywistości jednak, moje myśli są skupione na czymś zupełnie innym.
Louis nie poszedł dzisiaj do szkoły. Został z Lukiem. Obiecał, że postara się wyciągnąć z młodego potrzebne informacje i uda się na policję w celu zgłoszenia jego zaginięcia. Miałem wielką nadzieję, że odnajdziemy jego rodziców i poznamy powody, dla których znalazłem go wtedy, w takim stanie w krzakach. 

Nie mogłem skupić się na lekcji, bo myślami byłem z Louisem. Przez to, że przyprowadziłem do domu jakieś dziecko, teraz on opuszcza szkołę, żeby się nim opiekować. Trochę źle się z tym czułem. To ja chciałem zostać i zająć się nim, ale Lou mi na to nie pozwolił. Wręcz wywalił mnie za drzwi i nie kazał wracać, jeżeli nie pójdę do szkoły. Nie miałem więc wyjścia.

Lekcje ciągnęły się w nieskończoność.

Gdy zabrzmiał ostatni dzwonek, poczułem wreszcie wolność. Czym prędzej wybiegłem ze szkoły i pokierowałem się do domu. Szedłem szybkim krokiem, słuchając mojej ulubionej muzyki i nim się obejrzałem, byłem już na miejscu.

Wchodząc do domu i idąc w stronę kuchni, moje oczy napotkały przesłodki widok. 

Luke siedział na blacie jednej z szafek, ubrany w biały fartuszek i czapkę kucharza. Był cały ubrudzony od mąki i dżemu. Oblizywał palce ze smakiem i przyglądał się uważnie temu, co Louis robił przy kuchni. W powietrzu roznosił się słodki zapach wanilii.

- Cześć LouLou. - zaszedłem go od tyłu, objąłem w tali i pocałowałem w policzek.

- Wróciłeś. - Louis uśmiechnął się promiennie. - Właśnie przygotowywaliśmy dla Ciebie obiad. - poklepał Luka po głowie. - Mam nadzieję, że masz ochotę na naleśniki?

- Oczywiście. - odparłem i pocałowałem go namiętnie w usta.

Smakowały dżemem truskawkowym.

- Mmm... - oblizałem się i posłałem Louisowi figlarne spojrzenie.

- Harry... - Louis szturchnął mnie i wskazał głową na Luka. - Musisz opanowywać swoje instynkty. - szepnął mi na ucho.

Wykrzywiłem się i zająłem miejsce przy stole. Louis miał racje. Gdy w domu jest dziecko, musimy nieco zmienić swoje zachowanie. Byłem lekko poirytowany, bo w moim domu był Bóg Seksu, a ja teraz nawet nie mogłem nic z nim zrobić. Chociaż miałem ochotę na co nieco. Na prawdę zaczynam robić się niewyżyty. 

- To dziwne... - odezwał się nagle Luke.

- Ale co? - Louis zdjął go z blatu i usadził na krześle obok mnie.

- Wy jesteście dziwni. - wskazał na nas palcami.

- Dlaczego tak uważasz? - Lou również przysiadł się do stołu.

- Mama mówiła mi, że miłość jest wtedy, kiedy kochają się dziewczyna i chłopak...nie chłopak i chłopak. - skrzyżował ręce na piersiach i zrobił wkurzoną minę.

Ja i Lou spojrzeliśmy sobie w oczy. To co powiedział do nas Luke, lekko nas zaskoczyło. Nie wiedziałem co powiedzieć, ale Louis ratował sytuację.

- Bo wiesz...to jest taka inna miłość. - uśmiechnął się. - Co wcale nie oznacza, że jest dziwna. Inna, ale nie dziwna. 

- Dlaczego nie kochasz żadnej dziewczyny? Nie rozumiem tego. - Luke wiercił się na krześle i cały czas robił niezadowolone miny.

- Ponieważ kocham tego tutaj, lokowatego, wspaniałego, zielonookiego chłopaka. - wskazał na mnie. - On daje mi więcej szczęścia niż jakakolwiek dziewczyna. - dodał, spoglądając na mnie.

Luke zmierzył mnie wzrokiem.

- Wciąż nie rozumiem. - mały rozłożył bezradnie ręce. - Dlaczego on jest dla Ciebie taki wyjątkowy? 

- To te jego cztery sutki. - Lou zaśmiał się, a ja go szturchnąłem i posłałem mu piorunujące spojrzenie. - A tak na prawdę to...on sam w sobie jest wyjątkowy. - Louis spojrzał na mnie czule.

Moje serce, aż napełniło się radością, gdy to powiedział, a uśmiech sam cisnął mi się na usta.

- Ale nie możecie mieć dzieci. - zauważył.

- Bystry jesteś. - Louis poklepał go po ramieniu. - W szkole was tego uczyli? - zapytał rozbawiony.

- Nie. Koledzy mi o tym mówili. - wyszczerzył się. - A po co być z kimś, skoro nie można mieć z nim dzieci? - skrzywił się i spojrzał na nas badawczo.

- To nie ważne. Ważne jest to, że się kochamy. Dziecko zawsze można zaadoptować. - odparł i spojrzał na mnie jakby chciał mi coś zasugerować.

- Zaadoptujcie mnie! - wrzasnął Luke. - Chcę być waszym synem! - zaczął radośnie podskakiwać na krześle.

- Nie...nie możemy. - Louis uspokoił go. - Musimy odszukać Twoich rodziców. Na pewno się o Ciebie martwią. Nie potrzebnie napędzasz im takiego stracha. - mówił całkiem poważnie.

- Ja...nie chcę wracać do domu. Chcę zostać tutaj. Nawet, gdybym miał mieć dwóch tatusiów...co jest chyba dziwne. - miał zamyśloną minę.

Louis nie wiedział, co ma już do niego mówić. Widziałem zdezorientowanie i niepewność malującą się na jego twarzy. Luke jak na 7-latka był całkiem bystry i dużo wiedział. Chyba za dużo. Mimo, że początkowo myślałem, że jest młodszy, jednak okazało się, że uczęszcza już do pierwszej klasy podstawówki. Jak na swój wiek to był na prawdę mało rozwinięty fizycznie, ale za bardzo rozwinięty umysłowo. W tych czasach dzieci zdecydowanie za szybko dojrzewają i chcą stawać się dorosłe.

Luke poczuł się senny. Louis ułożył go do snu w swoim pokoju i przyśpiewywał mu jedną z spokojniejszych piosenek, którą niedawno napisaliśmy. Chłopcu wyraźnie spodobała się ta piosenka, bo gdy złapał jej rytm, nucił ją razem z Louisem. Siedziałem na przeciwko, na fotelu. Nie mogę opisać tego, co czuję, gdy widzę Lou opiekującego się tym malcem. To takie urocze. Włączają mi się uczucia, których nigdy wcześniej nie doznawałem. To na prawdę miłe. 

Mały zasnął. Udaliśmy się do mojego pokoju. Mięliśmy teraz chwilę dla siebie, więc oczywiście trzeba było ją dobrze wykorzystać.

Ułożyłem się wygodnie na łóżku i rozłożyłem nogi. Pokazałem Louisowi gestem, że ma między nimi usiąść. Ruszył w moją stronę, seksownie poruszając biodrami. Przygryzłem wargę. Jeszcze nic nie zrobiliśmy, a już czułem, że za dużo krwi dochodzi do mojego członka. Lou ułożył się między moimi nogami i położył głowę na moją klatkę piersiową. Wsadziłem nos w jego włosy. Pachniały rumiankiem i były takie miękkie w dotyku. Objąłem go w pasie i jeszcze mocniej przysunąłem do siebie. Mój członek znajdował się dokładnie przy jego pośladkach. Louis poczuł mój lekki wzwód i przycisnął się do mnie jeszcze bardziej. Jęknąłem cicho i położyłem głowę na poduszce.

Louis podniósł się i usiadł na mnie okrakiem. Jego pośladki teraz idealnie przylegały do mojego penisa. Zaczął się o niego lekko ocierać i patrzał na moje reakcje. Jęknąłem cicho i poczułem, że zimna ręka Louisa wsuwa się pod moją koszulkę. Za chwilę składał pocałunki na mojej szyi. Rozluźniłem się. Oplotłem jedną rękę wokół szyi Louisa, a drugą czule głaskałem go po plecach. 

- Na co masz dziś ochotę? - wydyszał mi do ucha.

Nic nie odpowiedziałem. Zacząłem dobierać się do jego rozporka. Szybko go rozpiąłem i ściągnąłem mu spodnie. Klepnąłem go z całej siły w pośladek. Zajęczał jak mała dziewczynka. Rozbawiło mnie to trochę, ale nie śmiałem się, żeby nie zniszczyć pięknej chwili. Masowałem czule jego prącie przez bokserki, a on obdarowywał mnie namiętnymi pocałunkami. 

Popchnąłem go tak, że wylądował obok mnie. Teraz ja usiadłem na nim okrakiem i pochyliłem się. Złapałem dolną krawędź jego koszulki w zęby i patrząc mu w oczy, unosiłem ją do góry. Odsłoniłem jego idealny brzuch. Lizałem go po nim i składałem na nim subtelne pocałunki. Schodziłem coraz niżej. Doszedłem wreszcie do jego bokserek. Chciałem już je ściągnąć, gdy nagle usłyszałem charakterystyczne skrzypienie drzwi od mojego pokoju.

Odwróciłem się, a w nich stał mały Luke, który miał przerażoną minę. Wryło go i nie wiedział, co powiedzieć. Momentalnie zszedłem z Louisa, a on schował się pod kołdrę. 

- Ups... - wyszeptał Luke. - Nie wiedziałem, że-

- Nie ważne. - Lou wtrącił mu się w słowo. - Coś się stało? - zapytał lekko drżącym głosem.

- Brzuszek mnie boli. - Luke pogłaskał się po brzuchu.

Jako, że ja akurat nie byłem jeszcze na wpół rozebrany, podniosłem się z łóżka i poszedłem z Lukiem do kuchni. Wstawiłem wodę na herbatę i szukałem w szafkach jakiś tabletek przeciwbólowych.

- Przepraszam... - Luke pociągnął mnie za nogawkę i spojrzał na mnie z miną zbitego psa.

- Nic się nie stało. - uśmiechnąłem się. - Ale zapomnij o tym, co widziałeś. - poklepałem go po głowie.

- Dlaczego? 

- Nie miałeś tego zobaczyć... - podałem mu kubek z herbatą. - Nie chcę, żebyś wrócił do domu zdemoralizowany przez nas. - zaśmiałem się.

- I tak nigdy tam nie wrócę... - Luke wyraźnie posmutniał.

- Dlaczego? Dlaczego nie chcesz nam nic powiedzieć o swojej rodzinie? Może, gdybyś się przed nami otworzył to jakoś rozwiązalibyśmy Twój problem. - podałem mu tabletkę.

- Nie. - Luke odpowiedział krótko.

Przewróciłem oczami i czekałem, aż popije tabletkę. Tym razem ja ułożyłem go do snu i przestrzegłem, żeby następnym razem pukał, gdy będzie chciał wejść do naszego pokoju. Obiecał, że tak będzie robił. Mam nadzieję.

Wróciłem do Louisa. Leżał na łóżku wciąż otulony kołdrą i gdy mnie zobaczył, uśmiechnął się słodko i odkrył dla mnie kawałek miejsca. Wskoczyłem do łóżka i przysunąłem się jak najbliżej niego. Objąłem go od tyłu i składałem czułe pocałunki na jego karku.

- Na prawdę polubiłem tego dzieciaka. - Louis odwrócił się w moją stronę. - Mógłby tylko nie przerywać nam...no wiesz... 

- Wiem. - zaśmiałem się. - Poprosiłem go, żeby następnym razem pukał. - dodałem i przejechałem ręką po udzie Louisa, która i tak wylądowała na jego seksi dupci.

- Myślisz, że znajdziemy jego rodziców, albo, że chociaż powie nam coś o nich? - spojrzał na mnie wzrokiem pełnym nadziei. - Nie rozumiem, dlaczego jest taki zamknięty w sobie. Prawie nic o nim nie wiemy, a to niczego nie ułatwia. - Louis na prawdę przejmował się losem tego malca.

- Nie mam pojęcia. - pokiwałem głową. - Chciałbym się czegoś dowiedzieć, ale nie wiem jak do niego dojść.

- Ja też nie. - Louis westchnął głośno.

Zapadła chwila ciszy, w której tylko przelotnie na siebie spoglądaliśmy. Chyba obydwoje w tym momencie myśleliśmy o dalszych losach Luka.

- Chciałbym kiedyś mieć takiego syna jak on... - Louis przerwał ciszę.

- Właściwie to ja też. Miły i całkiem bystry z niego dzieciak. - uśmiechnąłem się.

- Miałem na myśli, że chciałbym kiedyś mieć takiego syna... - wziął głęboki oddech. - Z Tobą. - przygryzł wargę i przyglądał się uważnie mojej reakcji na te słowa.

Szczerze mówiąc to mnie zatkało. Zrobiłem wielkie oczy i nie wiedziałem, co mam teraz powiedzieć. 

- W porządku...chyba trochę za bardzo pospieszyłem się z tym wyznaniem. Mamy jeszcze przed sobą całe życie...nie wiadomo czy zawsze będziemy razem. - posmutniał.

- Louis. Jesteś mężczyzna mojego życia, rozumiesz? - pogłaskałem go czule po policzku. - Chcę być z Tobą już zawsze. - dotknęliśmy się nosami. - Kocham Cię. - wyszeptałem, wpatrując się w te cudowne, niebieskie oczy.

- Ja Ciebie też. - odpowiedział i złożył na moich ustach pocałunek.

Przez resztę naszego wolnego czasu, właściwie na przemian rozmawialiśmy, całowaliśmy się, wygłupialiśmy, macaliśmy, ale nic więcej. Byliśmy teraz trochę przestraszeni, że w każdej chwili do pokoju może wpaść Luke, a nie wiadomo, w jakiej tym razem sytuacji może nas zastać, także postanowiliśmy nie ryzykować. 

Miałem na niego taką ochotę, że następnym razem, gdy zaczniemy znów coś robić, chyba rzucę się na niego jak wygłodniałe zwierzę.

*Tymczasem w domu Liama, z jego perspektywy*

- Nie uważasz, że Harry i Louis ostatnio, w coraz bardziej widoczny sposób, okazują sobie uczucia? - zapytał nagle Niall. - Myślisz, że-

- Ja to wiem. - przerwałem mu. - Oni są w sobie zakochani po uszy. Nie mogą bez siebie żyć. Miłość bije od nich na kilometr. - dodałem z pewnością w głosie.

- Chyba masz rację. - Niall pokiwał głową. - Tylko, dlaczego nie chcą nam o tym powiedzieć?

- Nie wiem. Próbowałem porozmawiać o tym z Harrym, ale on udaje idiotę i udaje, że nie ma pojęcia o czym mówię. - westchnąłem głośno.

- To głupie. Przecież jesteśmy przyjaciółmi. Zaakceptujemy to i będziemy ich wspierać! - powiedział radośnie Niall.

- To samo mu powiedziałem. - poklepałem Blondyna po ramieniu. 

Tak jakoś wyszło, że Niall dzisiaj znalazł się u mnie i został tak długo, że chyba będzie tu nocować. Przeważnie to ja zostawałem u niego ze względu na to, że ma w pokoju dwa duże łóżka. U mnie jest jedno, które jest zdecydowanie zbyt małe dla dwóch osób. Nie wiem jak się na nim pomieścimy.

- Hej Liam... - zaczął niepewnie Niall. - A ten pocałunek...

- Chyba nie chcesz znów drążyć tego tematu. - podniosłem się i usiadłem obok Nialla na łóżku.

- To było dziwne. Czemu mu to właściwie zrobiliśmy? - Niall zwrócił wzrok na mnie.

- No jak to czemu? To była demonstracja. - zaśmiałem się.

- Oh...a podobało Ci się to? - Blondyn wpatrywał się w ziemie i bawił się zamkiem od swojej bluzy.

- Skąd to pytanie? - spojrzałem na niego badawczo.

- Tak tylko pytam. - powiedział te słowa prawie szeptem.

Zachowanie Blondyna wydało mi się trochę dziwne. Już przerabialiśmy temat tego pocałunku, a on znów go drąży. To było całkiem spontaniczne. Nie wiem czemu tak wyszło, że jeszcze pogłębiłem ten pocałunek. To rzeczywiście z punktu widzenia osób trzecich, mogło wydawać się dziwne. Ale nie myślałem o tym, gdy to robiłem. To wyszło jakoś tak samo z siebie.

- Bo wiesz... - Niall mówił prawie szeptem. - To było całkiem przyjemne i...i...miałeś takie słodkie usta. - Blondyn spojrzał na mnie i wyłapał niesamowitego buraka.

Nie za bardzo wiedziałem, co mam mu teraz odpowiedzieć. Owszem. Muszę przyznać, że to było w jakiś sposób przyjemne, ale...

- Nie ważne. Zapomnij o tym, co powiedziałem. To głupie. - Niall zburzył moje myśli.

- Hej... - objąłem go ramieniem. - Cieszę się, że dzielisz się ze mną tym, co czujesz. - powiedziałem z uśmiechem.

Niall wyszczerzył się do mnie ukazując swój aparat ortodontyczny. Wyglądał z nim tak uroczo. Jak te śmieszne zabaweczki Furby, które wszyscy kiedyś uwielbiali.

Przyszła pora na spanie. Niall ścielił łóżko, a ja w tym czasie, poszedłem do łazienki i wziąłem krótki prysznic. Wyszedłem z niej okryty tylko ręcznikiem, a z moich włosów skapywały wszędzie, kropelki wody. Niall, gdy mnie zobaczył, zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów i znów się zaczerwienił. Wydało mi się to nieco dziwne, bo widział mnie już takiego nie jeden raz. 

Nałożyłem na siebie moje luźne bokserki w kratkę, wytarłem włosy i ułożyłem się na łóżku. Nie mogłem za bardzo się rozłożyć, bo jak już wcześnie wspominałem, było na nim dość mało miejsca. Skuliłem się na jego skrawki, a obok mnie położył się Niall. 

Pozycja, w której się znajdowaliśmy, była niezwykle niewygodna. Zaczęliśmy wiercić się we wszystkie strony, aż w końcu wylądowaliśmy w pozycji, w której nasze twarze dzieliły tylko milimetry, czułem słodki oddech Blondyna. On od razu się speszył i obrócił się do mnie tyłem. Ta pozycja wcale nie była mniej krępująca, bo jego pośladki znajdowały się niebezpiecznie blisko mojego małego przyjaciela. Jeden ruch i nadziałby się na niego. Nie zauważyłem jednak, żeby ta pozycja mu przeszkadzała, więc w niej właśnie zasnęliśmy.

 

No i jest rozdział! ;D 

W sumie nic ciekawego się w nim nie dzieje i jest jakiś z dupy, ale chciałam zrobić jeden rozdział, który będzie bardziej romantyczny niż zboczony...chyba nie pykło. :d + na prośbę kilku osób dałam trochę NIAMA. :>

Mam nadzieję, że wam się podoba! :)  

I JESZCZE JEDNO PYTANIE: LOUIS I HARRY MAJĄ ZAADOPTOWAĆ LUKA CZY JEDNAK MA WRÓCIĆ DO SWOICH RODZICÓW? :D 

Chciałabym wiedzieć, co wy na to, bo mam wymyślone dwa scenariusze i nie wiem który wybrać. ;D

No to czekam na odpowiedzi i wasze opinie. :D

Jak macie jakieś pytania to -> http://www.formspring.me/xGuskax
Pozdrawiam i do następnego. ♥