Rozdział 4. - Chcę umrzeć...

 Wreszcie idę do szkoły. W weekend udało mi się nadrobić zaległości. Wszystko dzięki Carmen. W niedziele odwiedziła mnie i pomogła wszystko ogarnąć.
O 7.00 wygramoliłem się z łóżka. Jak co ranek Lou przygotował dla mnie śniadanie i przyniósł mi je prosto do łóżka. Po kilkunastominutowych przygotowaniach, mogliśmy już jechać do szkoły. Wsiedliśmy do samochodu Louisa.
- Zapnij pasy. - przypomniał.
Przemilczałem to i jedynie przewróciłem oczami. Nie cierpię, gdy mnie tak ciągle upomina.
Po niecałych dziesięciu minutach byliśmy na miejscu. Wraz z przekroczeniem progu szkoły musieliśmy się rozdzielić, ponieważ mieliśmy lekcje w dwóch odległych od siebie częściach szkoły. Poszedłem pod salę, w której miała odbyć się lekcja języka angielskiego. Nie było pod nią nikogo, oprócz niejakiego Justina Biebera. Sterczał sam pod klasą i był skupiony na robieniu czegoś na swoim iPhonie. Rzuciłem plecak pod salę i usiadłem niedaleko niego. Wyciągnąłem z plecaka kanapkę i zacząłem ją konsumować. Po chwili ujrzałem grupkę dziewczyn, które były z mojej klasy. Zmierzając w stronę sali, zatrzymały się przy Justinie i zaczęły po kolei się z nim witać i głośno chichotać. Chłopak jednak najwidoczniej miał je głęboko w dupie, bo w ogóle nie zareagował. W dalszym ciągu robił coś na swoim iPhonie. Dziewczyny zrezygnowane usiadły pod salą, akurat obok mnie i zaczęły narzekać na cały świat. Nie mogłem tego dłużej słuchać, więc wstałem i pokierowałem się w głąb szkoły. Między szafkami zauważyłem znajomą mi sylwetkę. To był zdecydowanie Lou. Rozmawiał z Carmen. Nie, właściwie to nie rozmawiał. Wyglądało na to, że o coś zawzięcie się kłócili. Na twarzy Lou gościła złość, a Carmen wyglądała, jakby zaraz miała mu porządnie przyłożyć prosto w twarz. Postanowiłem się nieco do nich zbliżyć. Poruszałem się bezszelestnie między szafkami, aż znalazłem miejsce, z którego mniej więcej było słychać ich rozmowę.
Lou: Dziewczyno, daj sobie spokój.
Carm: Nie mam zamiaru! Nawet ty mi nie przeszkodzisz.
Lou: I tu się bardzo mylisz. Akurat ja jestem osobą, która może Ci wszystko jeszcze bardziej skomplikować, więc nie zaczynaj ze mną.
Carm: Straszysz mnie?
Lou: Nie. Po prostu Cię ostrzegam. On nie jest taki, jak Ci się wydaje.
Carm: Więc może powiesz mi jaki jest?
Lou: Kiedyś się dowiesz.
(zabrzmiał dzwonek na lekcje)
Lou: A teraz idę na lekcje, żegnam.
Carm: Ale-
Tutaj Lou odszedł. Carmen usiadła zrezygnowana na ławce. Schowała twarz w dłonie. Zrobiło mi się jej żal. Chciałem podejść i ją pocieszyć, jednak mnie przecież tu nie było. Jeszcze by się wydało, że podsłuchiwałem. Bardzo zastanawia mnie o czym, albo właściwie o kim była mowa. Mam podejrzenia, że mówili o mnie. Tylko co Louis miał na myśli mówiąc: "On nie jest taki, jak Ci się wydaje"?
Z przemyśleń wyrwał mnie głos Michaela. To dobry kumpel z klasy. Przechodził akurat obok i radził mi czym prędzej iść na lekcje, bo podobno pani od angielskiego to niezła suka.
Zdążyłem w ostatniej sekundzie, zanim zamknęły się drzwi od sali. Wbiegłem do niej i zająłem miejsce na samym końcu, obok okna. Carmen z daleka wołała mnie, żebym usiadł z nią, ale właściwie to nie miałem na to ochoty. W ostateczności wolałbym siedzieć z jakimś kolesiem. Za chwilę jednak pożałowałem tej myśli. Justin spóźnił się na lekcję, dostał opierdziel od nauczycielki i posadziła go akurat koło mnie. Wydawał się strasznie nadęty i zakochany w sobie, więc nie miałem zamiaru nawet rozpoczynać z nim jakiejkolwiek rozmowy, a tym bardziej zawierać z nim znajomości. Totalnie zlałem to, że był obok.
Czułem się jednak obserwowany. Wszystkie dziewczyny z klasy co chwilę zerkały w naszą stronę i posyłały słodkie uśmieszki. Jestem pewien, że nie były one do mnie, lecz do Justina. Nie zmienia to jednak faktu, że to było co najmniej dziwnie.
- Otwórzcie książki na stronie 69. - oznajmiła nauczycielka.
Zrobiłem, co kazała i położyłem książkę przed twarzą. Poczułem, że ktoś mnie szturcha.
- Podzielisz się książką? Zapomniałem jej dzisiaj ze sobą zabrać. - po raz pierwszy dokładnie usłyszałem jego głos.
- Pewnie. - odpowiedziałem.
- Dzięki wielkie. - uśmiechnął się lekko.
- Nie ma sprawy. - przeczesałem włosy palcami.
- Masz niesamowite włosy. Jakiego szamponu używasz? - wypalił nagle.
Spojrzałem na niego jak na idiotę i nieco się zmieszałem. Podałem mu nazwę szamponu po czym wróciłem do słuchania nauczycielki.
- Przyda mi się taki specyfik w mojej kosmetyczce, fanki będą zachwycone. - oznajmił po chwili.
- Zapewne. - przewróciłem oczami i spojrzałem w kierunku Kim, która już od 5 minut gapiła się w naszą stronę i szczerzyła się jak idiotka. Jeszcze trochę i jej tak zostanie.
- Widzę, że denerwują Cię. - przejechał wzrokiem po klasie. - Można się przyzwyczaić. - zaśmiał się pod nosem.
- Nie wątpię. - odpowiedziałem i znów wsłuchałem się w słowa nauczycielki.
Justin jedynie uśmiechnął się nieśmiało w moją stronę i zakończył już swoje mądre wywody. Co najlepsze nie był to sztuczny uśmiech, a szczery, co bardzo mnie zdziwiło. Myślałem, że z uwagi na to, że jest mega gwiazdą będzie woził się jak nie wiadomo kto. Okazało się jednak, że nie taki zły z niego koleś. Nie trzeba wierzyć we wszystko, co mówią inni. Jak na razie dla mnie jest miły. Reszta mnie nie interesuje.
Pozostałe lekcje minęły mniej więcej spokojnie i w miarę szybko. Gdy zabrzmiał ostatni dzwonek, bardzo się ucieszyłem, bo to oznaczało, że przy wyjściu będzie czekał na mnie Lou i razem wrócimy do domu. Przez cały dzień w szkole się nie widzieliśmy, zacząłem już za nim tęsknić.
Ledwo wyszedłem ze szkoły, a mój przyjaciel już rzucił mi się na szyję.
- Mój kochany, wspaniały, cudowny Loczek! - potargał mi włosy. - Bez Ciebie byłem jak roślina bez wody, jak pszczoła bez miodu jak... - zastanowił się. - Dobra nie wiem, chciałem być romantyczny. - wybuchliśmy śmiechem.
Wróciliśmy do domu i od razu pokierowaliśmy się do TV. Oglądaliśmy jak zwykle programy przyrodnicze i naśmiewaliśmy się z głupich zachowań zwierząt porównując ich do ludzi, których znamy. Tak minęły nam dobre dwie godziny. Przyszedł czas na odrabianie lekcji i naukę. Nasza nauka wygląda tak, że robimy wszystko oprócz uczenia się. Staramy się to zmienić, jednak nigdy nam nie wychodzi, co widać po ocenach. Usiadłem przy biurku i próbowałem nauczyć się czegoś na jutrzejszy sprawdzian z biologi. Lou jednak mi na to nie pozwalał. Siedział na łóżku i co chwilę rzucał we mnie kawałkami gumki, papierkami, temperówką, aż wreszcie dostałem w głowę całym piórnikiem.
- Ucz się! - wykrzyczałem lekko zdenerwowany.
- Nie...wolę zając się czymś innym. - puścił mi oczko.
- A ja chcę zaliczyć ten sprawdzian. - oburzyłem się.
- Ale ja Ci na to nie pozwolę. - wstał, zrzucił książkę od biologi na ziemię i usiadł na biurku, przede mną.
Pogłaskał mnie po włosach i powiedział, że potrzebuje czułości. Objąłem go więc i wtuliłem się w jego klatkę piersiową.
- Lepiej Ci? - zapytałem i już chciałem wstać, ale mi nie pozwolił.
- Nie...chcę jeszcze. - przytuliliśmy się jeszcze mocniej.
Trwaliśmy tak dobre 10 minut w totalnej ciszy. Zastanawiałem się o czym teraz myśli.
Nagle, Lou ujął moją twarz w dłonie, spojrzał mi głęboko w oczy i uśmiechnął się. Od razu domyśliłem się, co się za chwile szykuje, więc spuściłem głowę i wzrok na podłogę.
- Dlaczego...? - Lou spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Nie wiem... - westchnąłem.
- Skoro nie chcesz tego, to nie będę Cię zmuszał. - zszedł z biurka.
- Nie chodzi o to, że nie chcę... - zatrzymałem go. - Ja po prostu...
- Po prostu co? - przewrócił oczami.
- Sam nie wiem jak mam Ci to powiedzieć. - wyszeptałem.
- Nie ważne. - wyrwał się z mojego uścisku. - Wychodzę. - zabrał kurtkę i zszedł na dół.
Zdziwiło mnie jego zachowanie. Nigdy nie zrobił niczego podobnego. Musiałem na prawdę coś zjebać po całości, żeby skłonić go do wyjścia z domu i zostawienia mnie tutaj zupełnie samego. Nie chciałem go zranić, ja po prostu już sam nie wiem kim jestem. Nie potrafię się odnaleźć w tym miejscu. Nigdy wcześniej nie miałem takich bliskich relacji z żadnym chłopakiem. To dla mnie coś zupełnie nowego i nie wiem jak mam się zachowywać. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Nie chcę, żeby Lou na tym cierpiał. Zawsze tylko wszystkich ranię. Jestem beznadziejny. - uderzyłem pięścią w blat biurka.
Odechciało mi się wszystkiego. Walnąłem się więc na łóżko, nakryłem się kołdrą i chciałem zasnąć. Nie dałem jednak rady. Byłem zbyt bardzo przejęty.
Odliczałem minuty, czekając aż Lou wreszcie wróci, bo miałem zamiar go przeprosić. Jednak długo go nie było. Nie mogę mu mieć tego za złe. Przecież jest dorosły i może robić co chce, gdzie chce i o jakiej porze chce. Zaczynam się jednak nieco martwić. Może powinienem napisać do niego chociaż sms-a. Albo nie. Pewnie i tak by mi nie odpisał. Jest na mnie na prawdę zły. Źle się z tym wszystkim czuję. Co powinienem zrobić?
Miałem złe przeczucia, więc postanowiłem poszukać Lou. Nałożyłem na siebie fioletowy bezrękawnik, czapkę z uszkami misia, mały plecak i zbiegłem na dół.
Odwiedziłem miejsca, w których prawdopodobnie mógłby się znajdować, ale nie było go w żadnym z nich.
Wpadł mi go głowy pomysł, że może poszedł do jakiegoś clubu. Ludzie często chodzą w takie miejsca wyładować swoje emocje i trochę się rozerwać.
Pokierowałem się więc do klubu "21". Z daleka dostrzegłem sylwetkę Louisa. Stał w kolejce do wejścia. Rozmawiał z jakąś nie znajomą mi dziewczyną. Zaczęła go obejmować i posyłała w jego stronę słodkie uśmieszki. Zaczaiłem się za krzakami i obserwowałem dalszy przebieg wydarzeń.
Nie wiele udało mi się zobaczyć, bo weszli do środka. Postanowiłem też się tam udać. Wepchnąłem się do kolejki przed jakąś dziewczynę. Ustąpiła mi bez większych problemów, gdy tylko posłałem jej niewinny uśmieszek.
Stanąłem przed ochroniarzem. Był chyba o 10 cm wyższy ode mnie i niesamowicie napakowany. Zmierzył mnie wzrokiem.
- Chyba trafiłeś pod zły adres. - złapał za uszko od mojej czapki.
- Jestem pełnoletni! - oburzyłem się i tupnąłem nogą.
Zablokował mi drogę i nie pozwolił przejść. Stałem tak chwilę i kombinowałem, co by teraz zrobić. Długo nie myśląc prześlizgnąłem się między nogami ochroniarza i wbiegłem do środka. On biegł za mną. Skręciłem w prawo i schowałem się w męskiej toalecie. Wyjrzałem przez szparę od drzwi. Udało mi sie chyba zgubić to bydle. Ostrożnie pokierowałem się na salę dyskotekową. Stanąłem w drzwiach i mój wzrok od razu spotkał Louisa. Stał na środku sali i całował się z tamtą dziewczyną. Oparłem się o framugę, a moje oczy napełniły się łzami. W tym momencie coś we mnie pękło. Czułem się zraniony. Nawet bardzo. Za chwilę poczułem, że ktoś ciągnie mnie za rękę. To był ten ochroniarz. Spojrzałem jeszcze ostatni raz w stronę Louisa. Traf chciał, że akurat przerwał pocałunek i nasze oczy się spotkały.
Ochroniarz wyrzucił mnie z klubu, a ja ze łzami w oczach pobiegłem w stronę lasu. Było ciemno jak w dupie, ale teraz nie miało to dla mnie znaczenia.
Nie oglądając się za siebie, pędziłem wgłąb lasu. Niczego nie widziałem. Co chwilę o coś się potykałem. Podarłem sobie spodnie i chyba skręciłem kostkę, bo wpadłem niespodziewanie w jakąs dziurę. Ledwo doszedłem do drzewa. Oparłem się na nim. Musiałem wziąć kilka głębszych oddechów i ustabilizować swoje tętno. Po chwili usiadłem pod nim i otarłem spływające po moich policzkach łzy.
- Chcę umrzeć... - wyszeptałem i poczułem, że zaczyna mi się robić słabo.

Wczoraj do 3 w nocy siedziałam i pisałam ten rozdział. 
Naszła mnie niesamowita wena. :D
Ten rozdział jest nieco smutniejszy od pozostałych, ale nie zawsze musi być kolorowo. (:
No to czekam na wasze opinie.
Pozdrawiam i do następnego. ♥