Rozdział 3. - To wszystko jest dziwne.

Tego ranka czułem się o niebo lepiej. Postanowiłem, że jeżeli nic się nie zmieni to jutro wreszcie pójdę do szkoły. Przewróciłem się na drugi bok. Zorientowałem się, że nie ma obok mnie Lou. To on zawsze dłużej spał, dlatego też mnie to nieco zdziwiło. Wygramoliłem się z łóżka i przeciągnąłem, głośno ziewając. Poszedłem do łazienki i przemyłem twarz. Byłem jak zwykle całkiem nagi. Nie chciało mi się za bardzo ubierać. Moje przyrodzenie swobodnie dyndało sobie między nogami. Lubię czuć taki przewiew. Pokierowałem się do kuchni, w której wreszcie odnalazłem Lou. Był ubrany w różowy fartuszek i miał na głowie opaskę z kocimi uszkami. Wyglądał jak słodka pokojówka. Podszedłem do niego od tyłu i objąłem go w pasie.
- Wreszcie wstałeś! - cmoknął mnie w policzek.
- Słodko wyglądasz. - zaśmiałem się.
- Tak sądzisz? - zrobił oczy jak pięciozłotówki.
- Oczywiście. Wiesz, że kocham koty. - zarzuciłem włosami.
- Tak się cieszę! - zaczął skakać wokół mnie.
Po chwili jednak ogarnął trochę swoje emocje i wrócił do gotowania. Po całej kuchni roznosił się bardzo apetyczny zapach. Oblizałem usta i usiadłem do stołu. Przyglądałem się temu co robi Lou. Biegał od garnka do deski do krojenia i znów do garnka. Poruszał się jednocześnie wymachując dupcią na wszystkie strony. Uważam, że ma na prawdę seksi pośladki, więc patrząc na to, aż chciałem wstać i klepnąć go z całej siły. Powstrzymałem się jednak.
- Podano do stołu. - oznajmił Lou, stawiając przede mną talerz pełen jedzenia.
- Dziękuję. - uśmiechnąłem się zalotnie.
Jadłem wszystko z wielkim smakiem. Uwielbiam jego kuchnie.
- Lepiej się czujesz? - zapytał bawiąc się moimi loczkami.
- O wiele. - uśmiechnąłem się do niego.
Lou położył rękę na moim kolanie i jechał delikatnie w górę. Poczułem, że jest coraz bliżej mojego interesu. Spiorunowałem go wzrokiem, a on nagle wyrwał mi z ręki widelec. Spojrzałem na niego jak na idiotę.
- Mogę Cię nakarmić? - wyszczerzył się.
- Yyy... - podrapałem się po głowie. - Czemu nie.
Nabrał na widelec kawałek kotleta schabowego i machał mi nim przed twarzą, robiąc samolocik. Poczułem się jak małe dziecko.
- Za mamusie. - zapakował mi widelec do buzi. - Za tatusia. - ponownie to zrobił. - I ZA LOUISA! - zacząłem tak głośno się śmiać, że gdy machnąłem ręką to zrzuciłem ze stołu talerz, który wylądował na Lou.
- Wybacz! - zacząłem sprzątać z ziemi potłuczone szkło.
- Nic nie szkodzi. - uśmiechnął się słodko. - Zaraz to posprzątam. - poszedł po miotłę.
Usiadłem więc na krześle, rozstawiając szeroko nogi. Louis wrócił i zaczął zamiatać, co chwile na mnie zerkając. Niebezpiecznie zbliżał się w moim kierunku, wymachując na wszystkie strony miotłą. Po chwili poczułem, że coś szorstkiego otarło się o mojego członka.
- Ała! - syknąłem. - Pojebało Cię? - wyskoczyłem do niego z pretensjami.
- Przepraszam, nie chciałem. - rzucił miotłę. - Daj, pocałuję to przestanie boleć. - klęknął przede mną z cwaniackim uśmieszkiem.
- Nie trzeba. - zacisnąłem nogi i zrobiłem się czerwony jak burak.
- Jak wolisz. - Louis puścił mi oczko i wrócił do zamiatania.
Udałem się na górę, do swojego pokoju i wreszcie się ubrałem. Włączyłem telewizor i przełączyłem na stację muzyczną. Leciała akurat jedna z moich ulubionych piosenek. Poderwałem się więc do góry i zacząłem tańczyć jak szalony. Byłem tym tak pochłonięty, że nawet nie zauważyłem, kiedy Lou wszedł do pokoju. Stanął w drzwiach i zaczął mi się przyglądać. Gdy zorientowałem się, że jestem przez niego obserwowany, wypaliłem buraka i usiadłem z powrotem na łóżku.
Nic nie mówiąc Lou usiadł obok mnie i posłał mi znaczące spojrzenie. Akurat zaczęła lecieć dosyć spokojna piosenka, dobra to tańca przytulanego.
- Mogę prosić? - uklęknął na kolanie, wyciągając w moją stronę dłoń.
Trochę się zmieszałem, ale przyjąłem propozycję. Lou przyciągnął mnie mocno do siebie i bujaliśmy się w rytm muzyki. Czułem się taki bezpieczny w jego ramionach. Mógłbym tak tańczyć z nim całą wieczność.
- Harry, muszę Ci coś powiedzieć... - wyszeptał mi do ucha.
Moje serce momentalnie przyspieszyło bicie. Nie miałem pojęcia, co za chwilę usłyszę, więc lekko się zdenerwowałem.
- Ja... - nie zdążył dokończyć, bo dało się słyszeć dzwonek do drzwi. - Kurwa... - powiedzial pod nosem. - Pójdę otworzyć. - zrezygnowany pokierował się na dół.
Usiadłem na łóżko i wziąłem 5 głębokich wdechów. Miałem wielką nadzieję, że on za chwile wróci i powie mi to, co chciał powiedzieć. Ku mojemu zdziwieniu w drzwiach nie stanął Louis tylko Carmen i Emily.
- Cześć Harry! - wesoło przywitała mnie Carm, jednocześnie całując mnie w policzek.
- Ehm...cześć. - odpowiedziałem drętwo.
- Nie cieszysz się, że przyszłyśmy? - zapytała Em.
- Nie no...oczywiście, że się cieszę. - przewróciłem oczami.
- Pomyślałyśmy, że przyniesiemy Ci zeszyty. To, że nie ma Cię w szkole, nie oznacza, że nie musisz wszystkiego nadrobić. - stwierdziła Carmen, szukając czegoś w torebce. Wyciągnęła z niej chyba wszystkie swoje zeszyty i położyła na moim biurko.
- Dziękuję. - uśmiechnąłem się sztucznie.
- Kiedy wracasz do szkoły? - dopytywała Carm.
- Może jutro...może po jutrze. - położyłem się na łóżku i odwróciłem się do nich plecami.
- Widzę, że nie masz ochoty na rozmowę. - stwierdziła Emily. - Chodźmy, Carmen. - pociągnęła ją za rękę.
- Ale...-
- Idziemy. - przerwała jej, szarpnęła ją i wyszły.
Później miałem lekkie wyrzuty sumienia, że tak je olałem, ale przyszły akurat w najmniej odpowiednim momencie. Skoro leżałem już na łóżku i byłem nakryty kołdrą, postanowiłem się przespać. Śniło mi się, że Louis popełnił samobójstwo przez jakąś dziewczynę. Obudziłem się z krzykiem i zacząłem rozglądać się po pokoju. Obok mnie na szczęście słodko chrapał sobie Lou. Odetchnąłem z ulgą. Pogładziłem go po włosach i pocałowałem w czoło. Wygrzebałem spod poduszki telefon. Była dopiero 22. Wstałem więc z łóżka, w celu napisania nowego wpisu do mojego pamiętnika.

Drogi pamiętniku. Dzisiejszy dzień był bardzo wesoły. W towarzystwie Louisa nie da się nudzić. Miałem z nim dzisiaj kilka miłych zbliżeń. Zatańczyliśmy przytulanego. Czułem się cudownie w jego ramionach. Mógłbym spędzić w nich całe swoje życie. Ale do rzeczy. Podczas tańca Lou chyba chciał powiedzieć mi coś ważnego. Niestety w momencie, gdy miałem dowiedzieć się o co chodzi, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. To były Carmen i Emily. Wybrały sobie chyba najgorszy z możliwych momentów na odwiedziny. Na szczęście szybko udało mi się je spławić. Teraz jednak mam lekkiego dołka, bo nie mam pojęcia o co chodziło Lou, a bardzo zależy mi na tym, żeby się dowiedzieć. Nie potrafię zapytać się go tak prosto z mostu, co chciał wtedy powiedzieć, bo jestem zbyt nieśmiały. Dlatego też będę musiał czekać, aż mi to wyzna. Oby stało się to jak najszybciej, bo nie mogę żyć w takiej niepewności. To by było na tyle. Do zobaczenia!

Odłożyłem pamiętnik na miejsce i wróciłem do łóżka. Ułożyłem się jak najbliżej Lou. Spojrzałem na niego. Wyglądał przeuroczo. Jak malutki, słodki kociak. Mógłbym go schrupać.
Nie mogłem zasnąć. Wywijałem w łóżku najróżniejsze pozycje. Nic to nie dawało. Zacząłem liczyć owce. To także nie pomogło.
- Lou... - szepnąłem. - Lou... - powiedziałem po chwili już trochę głośniej.
Przebudził się, przetarł oczy i zapytał:
- Która godzina?
- Nie wiem, nie mogę zasnąć. - westchnąłem.
Lou zaczął całować mnie za uchem. Wiedział, że po takich pieszczotach od razu wymiękam. Potem muskał delikatnie moją szyję. Czułem, że tam na dole zaczyna rosnąć napięcie. W końcu usiadł na mnie okrakiem, tak, że nasze członki się stykały, bo byliśmy zupełnie nadzy. Zawsze śpimy nago. Pochylił się i zbliżył swoją twarz do mojej. Znów nastał moment, gdy byliśmy o krok od pocałunku. Odwróciłem jednak głowę i w efekcie Lou cmoknął mnie w policzek.
- Coś nie tak? - zapytał zdziwiony.
- Nie... - odpowiedziałem. - Ale to wszystko jest jakieś dziwne. - stwierdziłem.
- Co jest dziwne? - Lou zszedł ze mnie i położył się obok.
- No...to wszystko. - odwróciłem się do niego tyłem.
Nic nie odpowiedział. Objął mnie jedynie w pasie i pocałował w plecy. W takiej pozycji właśnie zasnęliśmy.

Ale dzisiaj mnie wena naszła na napisanie tego rozdziału.  *_*
Powiem wam, że jestem z niego zadowolona. :D
Mam nadzieję, że im wam się spodoba!
Czekam na wasze opinie w komentarzach. :)
Pozdrawiam i do następnego! ♥
Btw. Jak ktoś chce to followujcie mnie na twitterze -> @BieberDialogues :)